1 Şimdi Gitmeli ; Ama....

Bir acının üstünü başka bir acıdan -daha büyük bir acıdan- başka bir şey örtemezmiş... Anladım! Zaten bu hayat anlamak istemediğimiz ne varsa canımızı yaka yaka anlatmıyor mu? En garibi; acının üstüne bile bile yürüyor olmamız sanırım. Birgün mutlaka biteceğini bildiğimiz bir yolda yürümeye başlamamak yerine tam tersini yapıyoruz; koşar adım ilerliyoruz! O an canımızın yanıp yanmaması umrumuzda olmuyor, ellerini tuttuğumuz aşkın yaşattığı o muhteşem hislerle...

Ama biliyoruz birgün ayrılmak zorunda kalacak o eller ve göz açıp kapayıncaya kadar gelinecek yolun sonuna. Canımız yanacak; hem de çok! Diğer acımızın üstünü çok taze bir acıyla örtmüş olacağız böylelikle.

En başa döneceğiz... Dönerken kalmayacak gücümüz, güç alabileceğimiz o el de olmayacak yanımızda. Yapayalnız ve yenik düşerek bir aşka daha ve artık ''Neden?'' diye sormaya bile kalmamışken mecalimiz; teslimiyet duygusuyla geri yürüyeceğiz geçip gittiğimiz o yolu. Ve teslim olacağız.... Neye olduğunu bilmeden!

Ya da söylediği gibi Nazan'ın;

''Şimdi gitmeli.... Ama ölmeli !'' yiz.