1 Özleme Dair...

        Kalbim ürkek bir güvercin şimdi..Nasıl da acıyla,korkuyla ve aşkla çarpıyor!Anılar çıkıyor birer birer saklandığı yerden.Kapatsam gözlerimi;her şey kaldığı yerden devam edecek sanki ve açsam sonra...ölüp gideceğim sanki bir akşam vakti.

         Sığınmak o yaşananlara;garip bir huzur verir bana hüzünle karışık.Tebessüm ederken yaşlar süzülür gözlerimden ve adını koyamam anılara duyduğum özlemin!Ben zaten geçmişime duyduğum özlemden büyük bir özlem tanımam,bilmem.Anlamsızdır yaşadığın herhangi bir anda,herhangi bir canlıyı ya da şehri özlemek.Asıl olan; artık yaşayamadığın anları,şehirleri,düşleri özlemektir.Özlemden arda kalan kavuşamamaktır artık bana göre,gidememektir o şehirlere;gitsen de bulamamaktır.

          

Öyle çok ki benim özlemlerim...Hayatın hiç acımadan ve daha çocukken almaya başladığı,sökercesine koparıp attığı öyle çok şey var ki! Bundandır içimin hep buruk oluşu.Bundandır yaşadığım her anı daha yaşarken özlemeye başlayışım.Bilirim çünkü;yarın,bugünü ne çok özleyeceğimi.

Dünlerim....düşlerim....Ne yapsam geri gelmeyenlerim! Bir ıslıktır şimdi söyleyip durduklarım.Eksik olan ne varsa kalsın öylece;yerinizi başka şeylerle doldurmaya çalışmak saçma,eksikliğiniz bile tam olanlardan fazla !